کیک زرد

به خانه ات برگرد

اینجا که جای مهمان نیست

،وقت جنگ است برای صلح،

وقت خونخواهی ِ هر مرد



به خانه ات برگرد

مادر نشسته منتظر

از اضطراب و خشم

کپسولهای سرخ می خورد

و کیک های دراز ِ زرد



،مادر اگر مُرد دور از جان،

!دنیا تمام نمی شود، دنیای صنعتی!

کپسولها ولی برای توست

و ارثیه ات کیکی که کپک نمی زند

همیشه نه، ولی گاه خوب است

برای رفع همیشگی ِ این سردردِ لعنتی



بر رخت خوابش توپ های کوچک و سفید

زنی را میشناختم که توی گوشش پرنده بود

می شکستند هر شب در پوسته ای نازک از گچ

جان می داد دوباره همان نطفه ای که زنده بود



مثل لاشه ای در انتظار یک کفتار

کر بود پرنده، مادر زاد حرف نمی زد

دراز می کشید روی صخره های نرم

تن ِ سیاهش را به دانه های برف نمی زد



بستری بود، روی شاخه ی سپیدارها

سالها اسیر یک گوش درد ِ طولانی

توی سیاهی ِ چشمش گره می خورد

رنگین کمان مار پیچ و ابر طوفانی



به خانه ات برگرد

شب چه روشن است اینجا

از نور چشم گرگهای وحشی ِ صبور

مادر را اگر خوردند چراغ ها

دنیا تمام نمی شود

دنیای جنگ با دشمنان ِ نزدیک و

...دوستان ِ دور



زمستان91.....!
پونه اوشیدری
pooneh oshidari

صفحه ای که خوانده نمی شود

ابر آوردی

شکوفه های ارغوانی و سفید

سردشان شد

.

پرنده نیامد

شکوفه ها ریختند

ابرها از هم گسیختند

....

اگر نمی آیی

لالایی بخوان

تا ابرهای مسافر

مرا به سرزمین نفسهای سرخ ببرند
آنجا که یک گرده ی ریز

یادش نمی رود
می تواند درختی باشد
پر از شکوفه هایی
که از گذار ابرها سردشان نمی شود
....
اگر نمی آیی
لالایی بخوان
،مرغ هایی که زیر گلویشان گلگون است
حتی بهار هم
با آن همه شکوفه ی سرخ،

حریف سینه ی پر دردشان نمی شود

....

اگر نمی آیی

لالایی بخوان

برای بخار کوچک روی فنجان چای

تا سفیدی اش

بپوشاند

از نگاه تنگ و خاموش من

تا شقایق های دامنت،

که باد، خسته از

عطر سنگین ِ گردشان نمی شود

پونه اوشیدری
pooneh oshidari

برف

بیب

...

بیب

....

بیب

....

پاسخگوی شماره 135 بفرمائید

....

سلام، شماره مرکز آموزش شیطنت و جذابیت رو می خواستم

....

دوست دارم فرشته بازی کنم. دوست دارم تمام شب برف ببارد. آفتاب نزده، از پشت بام با دست های باز، خودم را توی برفها پرت کنم و جای بدنم روی سفیدی ِ نرمش گود شود. آنوقت هرکس که رد شد، بگوید: وای ! دیشب یک فرشته توی برفها غلط زده.

...

دیشب تا صبح برف بارید. دانه های برف توی ناودانها و لانه گنجشکها نشست. ماشین ها آرام از کوچه گذشتند. گربه ها توی پارکینگ خانه ها خزیدند. بچه ها یواشکی از لای پرده، آسمان صورتی را دید زدند. زنها و مردها در رخت خواب غلطیدند. و من تمام شب، برای فردا نقشه کشیدم.

صبح موهای روی متکا را جمع می کنم و توی کشوی میز تحریر کنار ناخن های زرد و کوتاهم می گذارم. آنها بدون لاک، به کودکان عریان و عقب مانده می مانند. برای فرشته بازی، احتیاجی به مو و ناخن نیست. فقط باید از یک جای بلند، پرید روی برفها. اینطوری هم شیطنت آمیز است، هم جذاب. حتی لازم نیست نگران پف چشمهایم باشم.

.....

هوا کاملا روشن است. می چسبم به لبه ی پشت بام. دل نگاه کردن به پایین را ندارم. می ترسم شک بیفتد توی دلم. دوست دارم وقتی توی آن همه برف سفید و نرم فرو می روم، چشم هایم بسته باشد. چند قدم عقب می روم و خیز برمیدارم. داغی ِ آفتاب، پشت پلکهایم را غلقلک می دهد.

......

باد دور گردنم پیچ می خورد، توی دلم هی خالی می شود. نزدیک شدن زمین را حس می کنم. حالا دیگر زمین نزدیک است. اما سرد نیست، سفید نیست، نرم نیست.....

گروووممممممببببب

فکر آفتاب را نکرده بودم. با رفتن زمستان، آفتاب داغ تر شده و برف ها آب شده اند

.......

از ناودانها آب می ریزد. گنجشک ها کوچه را روی سرشان گذاشته اند. ماشینها بوق می زنند و گربه ها را زیر می گیرند. بچه ها و زن ها و مردها، دور لکه ی قرمز روی آسفالت جمع شده اند:

"وای!! نگاه کنید! دیشب یک نفر از آسمان سقوط کرده است" .

پونه اوشیدری

pooneh oshidari

باران

تِق..تق..تق
.....
صدای باران نیست
صدای سنگ است که به زمین می خورَد. صدای خرد شدن لانه ی گنجشک های سرما زده
....
روی آسفالت لیز با چکمه های پاشنه دار چرمی تلو تلو می خورم. باید از دست سنگ ها پناهگاهی پیدا کنم. از دست نور ماشینهایی توی چشمم گیر کرده اند. بارش سنگ ها تندتر می شود. سرم درد گرفته. خودم را به پیاده رو می رسانم.
باید پناهگاهی پیدا کنم... وگرنه سرم سوراخ سوراخ می شود.
با قدم هایی که می سُرند و لیز می خورند خودم را روی یخ ها جلو می کشم. باید درِ خانه ای را بزنم. اما دری نیست. تا چشم کار می کند دیوار است. نمی دانم شاید دیوار باغ ِ خانه ای باشد. خانه ای قدیمی. خانه ای متروک یا خانه ای سلطنتی. شاید هم خانه نباشد، فقط باغ باشد
.....
شاخه ی درختهای پیر و سرما زده از پشت دیوار زده اند بیرون و با ضربه ی سنگهای ریزان تاب می خورند و بالا و پایین می روند.
سرانجام به درِ باغ می رسم. دری کوچک و چوبی با ارتفاعی آنقدر کوتاه که حتی یک کودک به سختی می تواند از آن عبور کند.
روی در نه پلاکی هست، نه کلون ی و نه قفلی. با دست به در می کوبم. چند بار می کوبم.
......
سرانجام صدای قدمهایی از پشت دیوار می آید. سنگهایی که از آسمان می ریزند، زیر پاهایی قوی خرچ خرچ می کنند.
در باز می شود و نوری ضعیف توی بغلم می لغزد.
.....
کودکی 4-5 ساله با صورتی گرد و گونه هایی گل انداخته از پس نور شمعی که در دست دارد، نمایان می شود.
در چشمهای سیاه و درشتش اثری از شگفت زدگی و پرسش نیست. لباس سفید تور توری اش در نور گرم و ضعیف شمع می درخشد. چتری ی موها، پیشانی اش را پوشانده و صورتش را با آن چانه ی برآمده، گرد تر می نماید.
پاپیون روی کفش هایش برق می زنند. صبر می کنم ، اما چیزی نمی گوید. خودش را کنار می کشد تا داخل شوم.
خم می شوم و به سختی از در تو می روم
....
هیچ چیز توی باغ نیست جز درختهای تنومندی که با شکوفه های سفید و صورتی پوشانده شده اند.
هیچ صدایی شنید نمی شود. نه پرنده ای نه بادی نه ابری.
تا چشم کار می کند، سکوتی ست که درخت های پرشکوفه را در بر گرفته.
تنها یک صدا می شنوم:
صدای نفس های خودم
که با لباس سفید تور توری
و کفشهای براق پاپیون دارِ کوچک، میان درخت ها راه می روم.
.....

پونه اوشیدری
pooneh oshidari

خاموشی دیگران

ابر کوچک بزرگ شده است
دلش می خواهد جلوی خورشید را بگیرد. دلش می خواهد رعد بزند و درختان تنومند را به آتش بکشد. می خواهد سیل راه بیندازد. شهرها را زیر آب ببرد. همه چیز را غرق کند. همه جا را خیس کند. همه ی آسمان را بپوشاند تا هیچ پرنده ای دیده نشود.
ناگان از خواب می پرد. همه جا خیس است. رخت خوابش، لحاف و متکا و دیوار... همه چیز خیس شده است
...
ابر کوچک به آسمان نگاه می کند. برف می آید. هوا سفید است. زمین سفید است. خانه ها ، پنجره ها، آدم ها و کلاغ ها سفیدند. در میان این همه سفیدی حتی خورشید هم او را نخواهد دید
دلش می خواهد کوچک شود، به اندازه ی بخار بالای فنجان چای. کوچک شود به اندازه ی ابری که توی چشم یک دختر خواب آلود آرمیده است.
......
رخت خوابش را مرتب می کند. دوش می گیرد. و می رود تا یک دختر خواب آلود پیدا کند
....
پونه اوشیدری
pooneh oshidari

کم و زیاد

در می زنم و وارد اتاق می شوم. اتاق مثل یک سالن ابزار فروشی پر از وسایل عجیب و ترسناکی است که در طبقه ها قرار گرفته اند. او گوشه ای روی مبل چرمی سیاه بزرگش فرو رفته و سیگار دود می کند. بی آنکه نگاهم کند می پرسد: خوب، مشکل چیه؟
کمی این پا و آن پا می کنم ... سرفه ام گرفته... اما خارش گلویم را قورت می دهم.
خاکستر سیگار را روی موزاییک کف اتاق می تکاند: گوشت ِ زیادی! مشکلت همینه...
چشمهایم گرد می شود... خوب راستش نمی دونم ... فقط نفس کشیدن یه کم سخت شده. هوا را که می کنم توی ریه ها، کیسه های هوا صدای بوق می دهند. غذا ها و آب ها توی روده ام تلمبار شده اند. حرف... حرف که می زنم، دلم درد می گیرد... دقیقا اینجا تیر می کشد
سیگار دیگری روشن می کند: گفتم که ... مشکلت گوشت زیادیه... باید برشون داری
کف دستهایم یخ زده ... : باشه. من آماده ام
با دودش به طرف یکی از قفسه ها می رود. قفسه پر از اره های دستی و برقی ِ کوچک و بزرگ است. یک اره ی برقی متوسط برمی دارد
لباسهایت را در بیاور
....
حالا خیلی بیشتر احساس سبکی می کنم. گوشت های اضافی بریده شده اند. پوستم می سوزد. انگار توی دریاچه نمک شنا کنم. اما این حس سبکی را با هیچ چیز عوض نخواهم کرد
نگاهش می کنم: بهتر شدم؟!؟
چشم هایش را از اره بر نمی دارد: نه ... دیگر زیادی کوچک شدی !
خاکستر سیگارش را کف زمین می ریزد
....
در را پشت سرم می بندم. می روم طرف خانه... ماه و جیرجیرک حتما خیلی منتظر مانده اند.
....
هر کدام گوشه ای نشسته بودند و براندازم میکردند.
چرخی زدم: چطور شدم؟
هیچ کس چیزی نگفت
نشستم روی نرده ها: می دونم، زیادی کوچک شدم... سعی کردم بزرگ تر شوم اما پوستم ترک خورد
کرم خاکی گفت:

غصه نخور، مثل رد آب شده روی صخره سنگهای رسوبی.می دانستم دارد دلداری ام می دهد. جیرجیرک که گوش ایستاده بود در ادامه گفت؛ ببین شب چه سبک است. صدای جیر جیرِ جفتم را می شنوی؟ او لای برگ های یک شمشاد ِ تازه هرس شده دارد تخم می گذارد. شب پره ای که روی برگ رز صورتی دراز کشیده بود و چشم هایش نور ضعیف چراغ ماشین ها را دنبال می کرد با صدای نازکش گفت: عزیزم، وقتی اینقدر خسته ای و تمام نورهای دنیا جذابیتشان را از دست داده اند، می توانی با خیال آسوده توی گودی میان گلبرگهای یاس رازقی بخوابی و خواب پری گل را ببینی که به خوستگاری ات آمده و تا صبح حلقه ی دور انگشتت را که از پرچم گل اقاقیا درست شده برانداز کنی و ته دلت هرری بریزد پایین. خیالت هم راحت باشد، هیچ کس اینجا از باغ گل نمی چیند.

یک سیگار از کشوی میز برمیدارم. از این به بعد روی حرف های شب پره حساب می کنم.

پونه اوشیدری
pooneh oshidari

گرگ خجالتی

پرنده مُرد
چشم های درشتش را
گرگ ِ مهربان خجالتی
از کاسه در آوورد
....
پرنده مُرد
از اینکه پریدن را نیاموخت
مادرش که بیوه بود
چقدر غصه خورد
...
مادرش که بیوه بود
همیشه نصیحت می کرد
هر روز برایش می خواند :
:
"پرنده مُرد
چشم های درشتش را
گرگ ِ مهربان خجالتی
از کاسه در آوورد
....
پرنده مرد
از اینکه پریدن را نیاموخت
مادرش که بیوه بود
چقدر غصه خورد "
...

پونه اوشیدری
pooneh oshidari

plant day

magazine cover
pooneh oshidari
پونه اوشیدری

پرندهماهی

کمی از نیمه شب گذشته بود. جلوی آینه ی دشستشویی انگشتهایم را بردم لای موهایم. یک مشت موآمد توی دستم. موها را گلوله کردم و ریختم توی چاله ی سیاه وسط مستراح که مثل یک دیو گرسنه دهانش همیشه بازاست. صندل های پلاستیکی را که از بازارچه خریده بودم پوشیدم . انگشتهای پایم را تکان دادم. انگشتهای بدون لاک همچون آدمهای برهنه خودشان را توی خودشان جمع کرده بودند. انگار خجالت بکشند. این که انگشت های پای آدم بدون لاک باشد، همیشه به نظرم شلختگی بود. انگار که لباس زیرت را به دستگیره ی در آویزان کنی، یا توی ابروهایت پوسته پوسته باشد. نمی دانم بشود اسمش را شلختگی گذاشت یا نه. شلختگی مثل موش خرما می مانَد. حیوان دوست داشتنی خانگی که یک دفعه گازت بگیرد. فقط کافی است یک بار در عمرش گازت بگیزد و جای گازش عفونت کند...
..................
دوباره دست می کشم توی موهایم. یک مشت مو می آید توی دستم. موها را گلوله می کنم و می اندازم توی سطل کنار در. در را پشت سرم می بندم. کوچه تاریک است. بوی نم و لجن انتهای حلقم ته نشین می شود. توی کوچه 3 تا سگ بالغ می پلکند. یکی از آنها پیر و گَر است و دارد می شاشد به تیر چراغ برغ. نور چراغ فقط تا فاصله 2 متری خودش را روشن می کند. در تاریکی ِ آنسوتر، دو سگ دیگر توی زباله ها لول می خورند. با احتیاط از کنارشان رد می شوم. همانطور که کیسه های زباله را می گردند، با چشم های درشت و غمگینشان براندازم می کنند. به نظرشان بی خطر می رسم.
در صدای قورباغه ها وجیر جیرکها فرو رفته ام، در تاریکی کوچه. درختان انبوه ِ دو طرف ، تاریکی و ترس را لابه لای تنه هایشان حبس کرده اند. خش خش ِهر برگی ، انگار هیولایی است که بخواهد از تاریکی بیرون بجهد و تمام آنچه توی کوچه هست را یک جا ببلعد. نور کم سویی از سر کوچه پیداست.
قدم هایم را تند تر می کنم. از دور صدای موج می آید، صدای دریا. پیشتر که می روم صدا قوی تر می شود. اما موجی پیدا نیست. آلونکی پیدا می شود. شبیه دکه ی روزنامه فروشی است. از پنجره به داخل آلونک سرک می کشم. سه زن چاق برهنه روی سه چهار پایه نشسته اند و ذل زده اند به من.
صدایم را صاف می کنم : " ببخشید لاک قرمز دارید"
هر سه زن سرشان را به نشانه ی جواب منفی تکان می دهند. صدایم می لرزد: " پس شما چه می فروشید؟
هر سه زن با هم جواب می دهند، "منتظر مشتری هستیم .." و هر سه می زنند زیر خنده
"آیا می دانید از کجا می توانم لاک قرمز بخرم؟"
هر سه زن به هم نگاه می کنند. سپس یکی از زنها موهایش را پریشان می کند و می گوید: "از آن طرف آب....از آن طرف آب " .... و هر سه دوباره بلند بلند می خندند.
تنم مور مور می شود. دست می کنم توی موهایم. یک مشت مو می آید توی دستم. موها را گلوله می کنم و می گذارم لب دکه و به راهم ادامه می دهم. کوچه تاریک است. صدای موج هایی که به هم می خورند نزدیک و نزدیک تر می شود. کف پاهایم احساس خیسی و خنکی می کنند. انگشتهای پایم را تکان می دهم. "پس صندل های پلاستیکی کجا رفته اند....؟!! انگشتهای بدون لاک همچون آدمهای بدون لباس خودشان را توی خودشان جمع کرده اند. باید لاک قرمز گیر بیاورم." هر قدم که بر می دارم زمین سرد تر و نرم تر و خیس تر می شود. کوچه تاریک است. دست می کشم روی سرم. هیچ مویی نیست. کف سرم صاف و چرب است. پوست سرم دون دون می شود....
صدای موج ها آنقدر نزدیک شده است که انگار هر لحظه بخواهد مرا به دندان بگیرد و ببرد.
هر قدم که بر می دارم زمین سرد تر و نرم تر و خیس تر می شود

پونه اوشیدری
pooneh oshidari