Wednesday, May 18, 2011

صفحه ای که خوانده نمی شود












ابر آوردی

شکوفه های ارغوانی و سفید

سردشان شد

.

پرنده نیامد

شکوفه ها ریختند

ابرها از هم گسیختند

....

اگر نمی آیی

لالایی بخوان

تا ابرهای مسافر

مرا به سرزمین نفسهای سرخ ببرند
آنجا که یک گرده ی ریز

یادش نمی رود
می تواند درختی باشد
پر از شکوفه هایی
که از گذار ابرها سردشان نمی شود
....
اگر نمی آیی
لالایی بخوان
،مرغ هایی که زیر گلویشان گلگون است
حتی بهار هم
با آن همه شکوفه ی سرخ،

حریف سینه ی پر دردشان نمی شود

....

اگر نمی آیی

لالایی بخوان

برای بخار کوچک روی فنجان چای

تا سفیدی اش

بپوشاند

از نگاه تنگ و خاموش من

تا شقایق های دامنت،

که باد، خسته از

عطر سنگین ِ گردشان نمی شود


پونه اوشیدری
pooneh oshidari

Monday, April 18, 2011

برف





بیب

...

بیب

....

بیب

....

پاسخگوی شماره 135 بفرمائید

....

سلام، شماره مرکز آموزش شیطنت و جذابیت رو می خواستم

....

دوست دارم فرشته بازی کنم. دوست دارم تمام شب برف ببارد. آفتاب نزده، از پشت بام با دست های باز، خودم را توی برفها پرت کنم و جای بدنم روی سفیدی ِ نرمش گود شود. آنوقت هرکس که رد شد، بگوید: وای ! دیشب یک فرشته توی برفها غلط زده.

...

دیشب تا صبح برف بارید. دانه های برف توی ناودانها و لانه گنجشکها نشست. ماشین ها آرام از کوچه گذشتند. گربه ها توی پارکینگ خانه ها خزیدند. بچه ها یواشکی از لای پرده، آسمان صورتی را دید زدند. زنها و مردها در رخت خواب غلطیدند. و من تمام شب، برای فردا نقشه کشیدم.

صبح موهای روی متکا را جمع می کنم و توی کشوی میز تحریر کنار ناخن های زرد و کوتاهم می گذارم. آنها بدون لاک، به کودکان عریان و عقب مانده می مانند. برای فرشته بازی، احتیاجی به مو و ناخن نیست. فقط باید از یک جای بلند، پرید روی برفها. اینطوری هم شیطنت آمیز است، هم جذاب. حتی لازم نیست نگران پف چشمهایم باشم.

.....

هوا کاملا روشن است. می چسبم به لبه ی پشت بام. دل نگاه کردن به پایین را ندارم. می ترسم شک بیفتد توی دلم. دوست دارم وقتی توی آن همه برف سفید و نرم فرو می روم، چشم هایم بسته باشد. چند قدم عقب می روم و خیز برمیدارم. داغی ِ آفتاب، پشت پلکهایم را غلقلک می دهد.

......

باد دور گردنم پیچ می خورد، توی دلم هی خالی می شود. نزدیک شدن زمین را حس می کنم. حالا دیگر زمین نزدیک است. اما سرد نیست، سفید نیست، نرم نیست.....

گروووممممممببببب


فکر آفتاب را نکرده بودم. با رفتن زمستان، آفتاب داغ تر شده و برف ها آب شده اند

.......

از ناودانها آب می ریزد. گنجشک ها کوچه را روی سرشان گذاشته اند. ماشینها بوق می زنند و گربه ها را زیر می گیرند. بچه ها و زن ها و مردها، دور لکه ی قرمز روی آسفالت جمع شده اند:

"وای!! نگاه کنید! دیشب یک نفر از آسمان سقوط کرده است" .


پونه اوشیدری

pooneh oshidari

Thursday, January 27, 2011

باران




تِق..تق..تق
.....
صدای باران نیست
صدای سنگ است که به زمین می خورَد. صدای خرد شدن لانه ی گنجشک های سرما زده
....
روی آسفالت لیز با چکمه های پاشنه دار چرمی تلو تلو می خورم. باید از دست سنگ ها پناهگاهی پیدا کنم. از دست نور ماشینهایی توی چشمم گیر کرده اند. بارش سنگ ها تندتر می شود. سرم درد گرفته. خودم را به پیاده رو می رسانم.
باید پناهگاهی پیدا کنم... وگرنه سرم سوراخ سوراخ می شود.
با قدم هایی که می سُرند و لیز می خورند خودم را روی یخ ها جلو می کشم. باید درِ خانه ای را بزنم. اما دری نیست. تا چشم کار می کند دیوار است. نمی دانم شاید دیوار باغ ِ خانه ای باشد. خانه ای قدیمی. خانه ای متروک یا خانه ای سلطنتی. شاید هم خانه نباشد، فقط باغ باشد
.....
شاخه ی درختهای پیر و سرما زده از پشت دیوار زده اند بیرون و با ضربه ی سنگهای ریزان تاب می خورند و بالا و پایین می روند.
سرانجام به درِ باغ می رسم. دری کوچک و چوبی با ارتفاعی آنقدر کوتاه که حتی یک کودک به سختی می تواند از آن عبور کند.
روی در نه پلاکی هست، نه کلون ی و نه قفلی. با دست به در می کوبم. چند بار می کوبم.
......
سرانجام صدای قدمهایی از پشت دیوار می آید. سنگهایی که از آسمان می ریزند، زیر پاهایی قوی خرچ خرچ می کنند.
در باز می شود و نوری ضعیف توی بغلم می لغزد.
.....
کودکی 4-5 ساله با صورتی گرد و گونه هایی گل انداخته از پس نور شمعی که در دست دارد، نمایان می شود.
در چشمهای سیاه و درشتش اثری از شگفت زدگی و پرسش نیست. لباس سفید تور توری اش در نور گرم و ضعیف شمع می درخشد. چتری ی موها، پیشانی اش را پوشانده و صورتش را با آن چانه ی برآمده، گرد تر می نماید.
پاپیون روی کفش هایش برق می زنند. صبر می کنم ، اما چیزی نمی گوید. خودش را کنار می کشد تا داخل شوم.
خم می شوم و به سختی از در تو می روم
....
هیچ چیز توی باغ نیست جز درختهای تنومندی که با شکوفه های سفید و صورتی پوشانده شده اند.
هیچ صدایی شنید نمی شود. نه پرنده ای نه بادی نه ابری.
تا چشم کار می کند، سکوتی ست که درخت های پرشکوفه را در بر گرفته.
تنها یک صدا می شنوم:
صدای نفس های خودم
که با لباس سفید تور توری
و کفشهای براق پاپیون دارِ کوچک، میان درخت ها راه می روم.

.....

پونه اوشیدری
pooneh oshidari

Saturday, January 15, 2011

خاموشی دیگران



ابر کوچک بزرگ شده است
دلش می خواهد جلوی خورشید را بگیرد. دلش می خواهد رعد بزند و درختان تنومند را به آتش بکشد. می خواهد سیل راه بیندازد. شهرها را زیر آب ببرد. همه چیز را غرق کند. همه جا را خیس کند. همه ی آسمان را بپوشاند تا هیچ پرنده ای دیده نشود.
ناگان از خواب می پرد. همه جا خیس است. رخت خوابش، لحاف و متکا و دیوار... همه چیز خیس شده است
...
ابر کوچک به آسمان نگاه می کند. برف می آید. هوا سفید است. زمین سفید است. خانه ها ، پنجره ها، آدم ها و کلاغ ها سفیدند. در میان این همه سفیدی حتی خورشید هم او را نخواهد دید
دلش می خواهد کوچک شود، به اندازه ی بخار بالای فنجان چای. کوچک شود به اندازه ی ابری که توی چشم یک دختر خواب آلود آرمیده است.
......
رخت خوابش را مرتب می کند. دوش می گیرد. و می رود تا یک دختر خواب آلود پیدا کند

....
پونه اوشیدری
pooneh oshidari