بالون

سر بالایی ِ تندی است. یک پرنده ی کوچک لای درز تیر چراغ برق قایم شده. نفس نفس اجازه نمی دهد بگویم چقدر به او حسودی ام می شود. دستم را می گذارم روی زانوهایم. صدای یکی از زانوها مثل لولای زنگ زده ی یک در کهنه، چندش آور است. کاش با خودم عصا آورده بودم. کاش لا اقل آنقدر کوچک بودم که بروم خانه ی پرنده مهمانی. پرنده های کوچک از مهمان ناخوانده خوششان می آید. شنیده ام حتی هیجانی را که بوی خطر بدهد دوست دارند. میدانم او آنجا دارد با یک نفر عشقبازی می کند. در خلوت. صدای پرهایشان را می شنوم. سربالایی ِ تندی است.
پشتم را می کنم به آفتاب. باریکه های برف تک و توک از چنگ اش در امان مانده اند. آنها تا پای مرگ از جان زمستان حفاظت خواهند کرد انگار نه انگار که همین بغل کلاغها دنبال هم کرده اند و و حتی توی آسمان هم فکرشان دنبال یک جفت مناسب است. اینکه طرف جذاب باشد یا نه چه اهمیتی دارد. فقط کلاغ باشد و مثل باقی کلاغها، همین خوب است . سر بالایی تندتر می شود
یک بادکنک هوای گرم توی گلویم به دنیا آمده. هرچه بالاتر می روم بیشتر باد می شود. سعی می کنم نفس عمیق بکشم و فکرم را روی یک موضوع دیگر مترکز کنم. آفتاب از پشت، یقه ی لباسم را گرفته. به زانوهایم گفته بودم که خودشان را لوس نکنند. توی کوله پشتی ام یک سیب هست. یک بطری آب و یک شال راه راه. به سیب فکر میکنم. و به لُپ های قرمز پرنده ای که توی درز تیر چراغ برق پنهان شده.
سربالایی تند تر می شود. توی کوله پشتی ام یک بطری آب دارم. توی گلویم ، یک بالون هوای گرم

پونه اوشیدری
pooneh oshidari